Εξιλέωση
Γλυκά είναι ακόμη τα καλοκαιρινά βράδια με το ευεργετικό άρωμα της γαζίας να διακόπτει πρόσκαιρα την ιδιώτευσή μας.Τα χρήματα δεν επαρκούν ούτε για ρεφενέ στον καφενέ οπότε παίρνουμε τους δρόμους προς άγνωστη κατεύθυνση.Χάζι άλλωστε κάνω τις φιλικές παρέες που μαζεύονται στις δροσερές αυλές των λιγοστών μονοκατοικιών σαν κάποιο απροσχεδίαστο γιορτάσι να λαμβάνει χώρα.
Σε έναν από αυτούς τους περιπάτους μου,σουλατσάροντας σ'ένα ήσυχο δρομάκι πάνω από τη Λένορμαν,ακούστηκε φασαρία από κάποιο διαμέρισμα μιας παλιάς πολυκατοικίας.Μπερδεμένες φωνές,μια βαριά αντρική και μια γυναικεία που είχε ξεσπάσει σε λυγμούς ήχουσαν σύμμικτα με κρότους από αντικείμενα που σπάνε και άλλους πνιχτούς θορύβους.Σταμάτησα και κοίταξα.Στο χαμηλό μπαλκόνι φάνηκε ένα παιδάκι που άρχισε να τρέχει,όμως οι κιγκλίδες έφραζαν τη φυγή του.Παγωμένο απ'τον φόβο,έχωσε το προσωπάκι του ανάμεσα στα κάγκελα και κοίταζε τον δρόμο.Λίγοι περαστικοί που παρακολουθούσαν και αυτοί με περιέργεια έστερξαν το μικρό αγόρι από αιμάτινη απόσταση.Οι περισσότεροι προσπεράσαμε με διαβαθμισμένη αδιαφορία.
Το παιδί,γονατισμένο πια,άρχισε να κλαίει και περίτρομο άκουγε τις βρισιές και τα χτυπήματα που εντονότερα πλέον έρχονταν από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα.
Αν και καθυστερημένα,σου ζητώ συγγνώμη μικρέ μου που έφυγα έτσι.
Μπορεί ο πατέρας σου κάποτε να βρέθηκε σε παρόμοια θέση με εσένα και ίσως και εσύ να δεις κάποια στιγμή τον γιο σου να φεύγει μακριά για να γλυτώσει απ'την οργή σου,συνειδητοποιώντας πως εμπεριέχεις τον άνθρωπο που τώρα σε εξανάγκασε να τρέξεις.
Εύχομαι να μην του μοιάσεις,όπως και αυτός πιθανώς έμοιασε στον προηγούμενο.
Αλλά μάλλον αυτή την ευχή δεν θα την ακούσεις μιας και δεν αφέθηκε απ'τα χείλη μου.
Όπως ακριβώς η πίστη μιας εν δυνάμει παραλλαγής δεν ξέφυγε απ'τον χονδρόπετσο κυνισμό μου.
Σε έναν από αυτούς τους περιπάτους μου,σουλατσάροντας σ'ένα ήσυχο δρομάκι πάνω από τη Λένορμαν,ακούστηκε φασαρία από κάποιο διαμέρισμα μιας παλιάς πολυκατοικίας.Μπερδεμένες φωνές,μια βαριά αντρική και μια γυναικεία που είχε ξεσπάσει σε λυγμούς ήχουσαν σύμμικτα με κρότους από αντικείμενα που σπάνε και άλλους πνιχτούς θορύβους.Σταμάτησα και κοίταξα.Στο χαμηλό μπαλκόνι φάνηκε ένα παιδάκι που άρχισε να τρέχει,όμως οι κιγκλίδες έφραζαν τη φυγή του.Παγωμένο απ'τον φόβο,έχωσε το προσωπάκι του ανάμεσα στα κάγκελα και κοίταζε τον δρόμο.Λίγοι περαστικοί που παρακολουθούσαν και αυτοί με περιέργεια έστερξαν το μικρό αγόρι από αιμάτινη απόσταση.Οι περισσότεροι προσπεράσαμε με διαβαθμισμένη αδιαφορία.
Το παιδί,γονατισμένο πια,άρχισε να κλαίει και περίτρομο άκουγε τις βρισιές και τα χτυπήματα που εντονότερα πλέον έρχονταν από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα.
Αν και καθυστερημένα,σου ζητώ συγγνώμη μικρέ μου που έφυγα έτσι.
Μπορεί ο πατέρας σου κάποτε να βρέθηκε σε παρόμοια θέση με εσένα και ίσως και εσύ να δεις κάποια στιγμή τον γιο σου να φεύγει μακριά για να γλυτώσει απ'την οργή σου,συνειδητοποιώντας πως εμπεριέχεις τον άνθρωπο που τώρα σε εξανάγκασε να τρέξεις.
Εύχομαι να μην του μοιάσεις,όπως και αυτός πιθανώς έμοιασε στον προηγούμενο.
Αλλά μάλλον αυτή την ευχή δεν θα την ακούσεις μιας και δεν αφέθηκε απ'τα χείλη μου.
Όπως ακριβώς η πίστη μιας εν δυνάμει παραλλαγής δεν ξέφυγε απ'τον χονδρόπετσο κυνισμό μου.
posted by still ill @ 12:03 PM
5 Comments:
Σκατα.
Επιεική βρίσκω τον χαρακτηριμό σου.Για να μην πω αισιόδοξο.
:)
η εκτόνωση της ανωμαλίας της κοινωνίας μας...
Παλιοκοινωνία του θεάματος...
μα γιατι δεν γραφεις λίγο πιο συχνά;
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home